De helse tocht van Honduras naar Nicaragua

Vanuit Copan vertrokken we samen met Mike om 5uur 's ochtends met een bus richting La Ceiba. Vanuit La Ceiba vertrekt namelijk de ferry die 2 keer per dag naar Roatan vaart. Roatan is het grootste van de 3 Bay Islands. We hebben voor Roatan gekozen omdat je op dit eialnd veruit de mooiste duiken kan maken. De Bay-islands is de goedkoopste plek ter wereld om te duiken. Voor ons omdat wij onze eigen uitrusting mee zeulen en omdat we meer dan 10 duiken gingen maken, kostte een duik 25$ per duik per persoon. In Costa Rica betaalden we 45$ per persoon per duik.

Verder is Roatan een heel mooi en tropische eiland met witte stranden en een azuur blauwe zee.
Naast duiken is er op Roatan verder zelf niet veel actiefs te doen.

We hebben hier 5 dagen gedoken en heel veel moois gezien van schildpadden en tropische vissen maar ook een 2tal wrakduiken.

Ook hebben we een dag fietsen gehuurd en hebben we een rit van 30 km over het eiland gemaakt.

We vertrokken vanuit Roatan, de zondag van de verkiezingen in Honduras. We namen om 7uur 's ochtends de pont naar het vasteland, dat is 2 uur varen. Hierna moesten we door naar San Pedro Sula, de 2nagrootste stad van het land, want de volgende ochtend zou hier vandaan een bus naar Nicaragua gaan om 5uur 's ochtends. Maar we kwamen er al snel achter dat op de dag van de verkiezing het hele land plat lag. Er gingen geen bussen naar San Pedro Sula, wat zo'n 300 km noordelijker ligt. Na rond gereden te hebben met een taxi, opzoek naar een mogelijke bus die wel ging rijden, besloten we een taxi te nemen naar San Pedro Sula. Dat kostte nog zo'n 50dollar, maar ja dan wisten we in ieder geval zeker dat we de bus naar Nicaragua gingen halen de volgende dag. In San Pedro Sula aangekomen, werden we afgezet bij het busstation, hier was het loket natuurlijk net gesloten. Dus konden we geen kaartje kopen, wel hing er een notitie, dat de bus naar Nicaragua de volgende dag om 4 uur 's ochtends zou vertrekken (ipv 5 uur) en dat we 45 minuten van te voren er moesten wezen. We namen een guesthouse, welke op iedere moment van de dag vervoer verzorgde van en naar het busstation, dat leek ons wel zo handig aangezien we om 4 uur de bus moesten hebben. De eigenaar van het guesthouse, belde voor de zekerheid nog even met de buschauffeur, en toen bleek dus dat de grens met Nicaragua al een paar dagen gesloten was en dat er dus de afgelopen dagen helemaal geen bussen naar Nicaragua waren vertrokken. "Onze" bus zou wel gaan vertrekken, maar zat al vol en het leek er op dat we nog een dag langer in San Pedro Sula vast zouden zitten.

Eerst maar even wat eten en nadenken over het plan om in Nicaragua te komen. We liepen naar het centrum van het stadje, naar central park, het leek vooral een spookstad, niemand op straat, alle winkels gesloten met rolluiken. De enige mensen op straat waren de zwervers en wat dronken figuren. Toen we bij het park aankwamen hing daar een ontzettend gespannen sfeertje, aan de rotzooi op straat te zien, leek het alsof er een bom ontploft was, de burger king en macdonalds waren open, maar de rolluiken waren wel naar beneden, in het park zelf stonden verschillende groepen militairen.En het was vooral heel erg stil, niemand zei iets. Voor ons het teken om te vertrekken, we vonden iets uit het centrum een klein italiaans restaurantje (beveiligid door 2 gewapende mannen). Hier heerlijk gegeten en we besloten om de volgende dag de bus van 6 uur naar Tegucigalpa (de hoofdstad) te nemen, op internet hadden we nog een busmaatschappij gevonden met bussen naar Nicaragua, vanuit Tegucigalpa. De website was alleen sinds 2007 niet meer geupdate, dus we hadden ook geen idee of deze maatschappij nog bestond. Ook lazen we op internet dat de verkiezingen in Honduras overal rustig verliepen, behalve in San Pedro Sula had het leger met tanks en traangasbommen moeten in grijpen in het central park. Wij kwamen een half uurtje na het ingrijpen van het leger aan in het park, dus vandaar het sfeertje.

De volgende ochtend om half 6 werden wij op het busstation afgezet. Na ruim een half uur vertraging vertrok eindelijk onze bus naar Tegucigalpa. Onderweg nog een ontbijtstop gemaakt en om 11uur kwamen we zonder problemen aan in de hoofdstad. Nu opzoek naar de busmaatschappij met mogelijk een bus naar Nicaragua. En ja hoor, die bleek gewoon te bestaan en er waren ook nog voldoende plaatsen beschikbaar. Nu hadden we nog 3 uur te overbruggen in Tegucigalpa, een stad waar je eigenlijk niet wilt zijn. We hebben de Lonely Planet geraadpleegt en ons met een taxi bij de grootste shoppingmal in de stad laten afzetten. HIer hebben we een beetje rond gedwaald, goed gegeten en van de kitscherige kerstversieringen genoten.

Hierna terug naar het busstation, en hier bleek dat we een ontzettend luxe bus hadden,het leek wel een vliegtuig. We hadden zelfs een stewardess en we kregen eten en drinken aan boord. Helaas werden we halverwege op een verlaten parkeerterrein uit de bus gezet en moesten we overstappen op een andere bus, die na 1,5 uur eindelijk een keertje aan kwam. Deze bus was vele malen minder luxe,a stamp vol en zeer oncomfortabel. Maar nog steeds met een steward aan boord.

We kwamen om 12 uur 's nachts aan in Managua de hoofdstad van Nicaragua, het is de veiligste hoofdstad van heel Centraal America, maar toch voelde het niet helemaal veilig. Dus we namen de eerste de beste taxi naar een hostel in een buitenwijk. Als extra had dit hostel een klein zwembad in de tuin. Dus de volgende ochtend voordat we verder gingen reizen, hebben we eerst even gezwommen.

Antigua (Gautemala) en Copan Ruinas (Honduras)

Na San Pedro la Laguna, vertrokken, met een zieke Rolf, naar Antigua. Dankzij de mega pillen van Frank en Tari uit Azie, was Rolf de hele reis onder zeil en heeft hij keurig zijn maaginhoud binnen weten te houden. Dat was de nacht er voor wel anders en we twijfelden of we daarom wel of niet de reis moesten gaan ondernemen. Maar de bus was al geboekt en betaald en dat zou zonde van het geld zijn. Dus op naar Antigua. Omdat je, als je ziek bent, niet in een dorm wil slapen met nog 10 andere mensen, namen we een iets luxer hotel met de de naam "Asjemenou". Misschien van een Nederlandse eigenaar met een Loekie de Leeuw tik? We zijn er niet achter gekomen, helaas.

Antigua is een leuk stadje, met mooi straten, vrolijk gekleurde panden, heel veel kerken en voormalige kloosters. Ons hotel was ook een deel van een voorheen klooster.De foto hierboven is gemaakt in een kerk/klooster waar ze de grooste fontein van midden amerika hebben staan. Tcoh viel die een beetje tegen. Niet helemaal schoon en maar deels (en slecht) gerenoveerd.

Blijkbaar hebben ze iets met fonteinen in deze stad, want ook in de vele stadsparken staan veel fonteinen.

De binnentuin van ons hotel "Asjemenou". Na 2 dagen voelde Rolf zich weer helemaal beter en zijn we naar een goedkoper hostel verhuisd. Hier konden we gebruik maken van een gezamelijke keuken, waardoor we eindelijk weer eens zelf ons ontbijt konden verzorgen.

En ja, dan moet er dus ook afgewassen worden ;-)

Eindelijk was het weer goed en konden we een vulkaan gaan beklimmen.De tocht zou zo'n 1.5 uur in beslag nemen. Na "slechte" ervaringen met gidsen die ons de berg op loodsen oa. in egypte, besloten wij in ons eigen tempo naar boven te lopen. We werden in Antigua door de gids met een mini-van opgepikt en na 1,5 uur rijden, stonden we onderaan de vulkaan. Samen met nog 8 andere mensen. Op het moment dat we uitstapten, kwamen er direct kinderen op ons afrennen die stokken uitdeelden, die kwamen goed van pas.

De gids begon in een rap tempo naar boven te lopen. Terwijl er achter onze groep aan een stoet mensen met paarden liepen en zodra je het niet goed bij kon houden probeerden ze je een paard aan te smeren. Wat echt super vervelend is, want hierdoor kan je niet in je eigen tempo naar boven lopen, want er loopt een knol voor je en 1 achter je. Uiteindelijk hebben wij in onze beste spaans duidelijk gemaakt dat wij zeker niet op een paard wilden, lieten ze ons gelukkig met rust.
Doordat er in het verleden, toeristen overvallen zijn die de vulkaan beklommen zonder gids, moesten we als groep bij elkaar blijven. Dit maakte de tocht wel en stuk minder prettig want er werd in een rap tempo door gelopen. We konden het wel redelijk bijhouden, maar onze geplande picknick halverwege konden we op onze buik schrijven. Binnen 1uur en 15 minuten kwamen we aan op de top van de vulkaan.

Omdat het bijna zonsondergang was, had het lava een extra mooi effect. Een grote barbeque met gloeiende reuze kolen. Er stonden ook mensen met marshmellows aan een stok, deze boven de hete lava te roosteren. Voordat de zon helemaal onder was, besloot onze gids terug te keren. Heel erg jammer want we hebben het beste gedeelte van de vulkaan en lava gemist. Maar omdat we over grote losliggende lavastenen naar beneden moesten klauteren en klimmen, was het wel veilig met het laatste beetje licht.

Na nog een dag in Antigua rondgewandeld hebben, namen we om 4 uur 's ochtends de bus naar Honduras, het plaaatsje Copan Ruinas. En zoals de naam al zegt, zijn hier ruines. Deze maya ruines vielen helaas een beetje tegen, we hebben al zoveel mooiere en grotere maya complexen gezien. Gelukkig waren de muggen op en rond de ruines, wel heel erg blij met ons. Onze antimuggenspray bleek totaal geen effect te hebben. En we zijn in 3 uur tijd behoorlijk te pakken genomen.
In het bos op en rond de ruines, zat een grote groep macaws.

Rolf en Mike boven op de tempel.

We sliepen in La manzana verde (of te wel, de groene appel) dit is een hostel gerund door een belgisch echtpaar. Helaas hadden ze minder betrouwbaar personeel. Want nadat wij terug kwamen van onze lunch, bleek op geheel mysterieuze wijze mijn mobiele telefoon geblokkeerd te zijn en heb ik nu mijn PUKcode nodig om mijn telefoon te deblokkeren. Dat gebeurt alleen wanneer je 3 keer de verkeerde pincode invoerd. En de enige die in het hostel aanwezig was, was de receptioniste. Heel gedoe en eigen schuld, moet gewoon niet mijn telefoon laten slingeren. Maar ja, wie kent zijn PUKcode nu uit zijn hoofd. Binnenkort toch maar telefonisch contact zoeken met vodafone voor mijn pukcode.

In de loop van de middag, kwamen er meer mensen aan in het hostel. En 's avonds zaten we spelletjes te spelen en bier te drinken met een Pool, een Britse en een Amerikaan Mike. Met Mike zijn we daarna nog een week opgetrokken en doorgereisd naar Honduras.