Verder is Roatan een heel mooi en tropische eiland met witte stranden en een azuur blauwe zee.
Naast duiken is er op Roatan verder zelf niet veel actiefs te doen.
We hebben hier 5 dagen gedoken en heel veel moois gezien van schildpadden en tropische vissen maar ook een 2tal wrakduiken.
Ook hebben we een dag fietsen gehuurd en hebben we een rit van 30 km over het eiland gemaakt. 
We vertrokken vanuit Roatan, de zondag van de verkiezingen in Honduras. We namen om 7uur 's ochtends de pont naar het vasteland, dat is 2 uur varen. Hierna moesten we door naar San Pedro Sula, de 2nagrootste stad van het land, want de volgende ochtend zou hier vandaan een bus naar Nicaragua gaan om 5uur 's ochtends. Maar we kwamen er al snel achter dat op de dag van de verkiezing het hele land plat lag. Er gingen geen bussen naar San Pedro Sula, wat zo'n 300 km noordelijker ligt. Na rond gereden te hebben met een taxi, opzoek naar een mogelijke bus die wel ging rijden, besloten we een taxi te nemen naar San Pedro Sula. Dat kostte nog zo'n 50dollar, maar ja dan wisten we in ieder geval zeker dat we de bus naar Nicaragua gingen halen de volgende dag. In San Pedro Sula aangekomen, werden we afgezet bij het busstation, hier was het loket natuurlijk net gesloten. Dus konden we geen kaartje kopen, wel hing er een notitie, dat de bus naar Nicaragua de volgende dag om 4 uur 's ochtends zou vertrekken (ipv 5 uur) en dat we 45 minuten van te voren er moesten wezen. We namen een guesthouse, welke op iedere moment van de dag vervoer verzorgde van en naar het busstation, dat leek ons wel zo handig aangezien we om 4 uur de bus moesten hebben. De eigenaar van het guesthouse, belde voor de zekerheid nog even met de buschauffeur, en toen bleek dus dat de grens met Nicaragua al een paar dagen gesloten was en dat er dus de afgelopen dagen helemaal geen bussen naar Nicaragua waren vertrokken. "Onze" bus zou wel gaan vertrekken, maar zat al vol en het leek er op dat we nog een dag langer in San Pedro Sula vast zouden zitten.
Eerst maar even wat eten en nadenken over het plan om in Nicaragua te komen. We liepen naar het centrum van het stadje, naar central park, het leek vooral een spookstad, niemand op straat, alle winkels gesloten met rolluiken. De enige mensen op straat waren de zwervers en wat dronken figuren. Toen we bij het park aankwamen hing daar een ontzettend gespannen sfeertje, aan de rotzooi op straat te zien, leek het alsof er een bom ontploft was, de burger king en macdonalds waren open, maar de rolluiken waren wel naar beneden, in het park zelf stonden verschillende groepen militairen.En het was vooral heel erg stil, niemand zei iets. Voor ons het teken om te vertrekken, we vonden iets uit het centrum een klein italiaans restaurantje (beveiligid door 2 gewapende mannen). Hier heerlijk gegeten en we besloten om de volgende dag de bus van 6 uur naar Tegucigalpa (de hoofdstad) te nemen, op internet hadden we nog een busmaatschappij gevonden met bussen naar Nicaragua, vanuit Tegucigalpa. De website was alleen sinds 2007 niet meer geupdate, dus we hadden ook geen idee of deze maatschappij nog bestond. Ook lazen we op internet dat de verkiezingen in Honduras overal rustig verliepen, behalve in San Pedro Sula had het leger met tanks en traangasbommen moeten in grijpen in het central park. Wij kwamen een half uurtje na het ingrijpen van het leger aan in het park, dus vandaar het sfeertje.
De volgende ochtend om half 6 werden wij op het busstation afgezet. Na ruim een half uur vertraging vertrok eindelijk onze bus naar Tegucigalpa. Onderweg nog een ontbijtstop gemaakt en om 11uur kwamen we zonder problemen aan in de hoofdstad. Nu opzoek naar de busmaatschappij met mogelijk een bus naar Nicaragua. En ja hoor, die bleek gewoon te bestaan en er waren ook nog voldoende plaatsen beschikbaar. Nu hadden we nog 3 uur te overbruggen in Tegucigalpa, een stad waar je eigenlijk niet wilt zijn. We hebben de Lonely Planet geraadpleegt en ons met een taxi bij de grootste shoppingmal in de stad laten afzetten. HIer hebben we een beetje rond gedwaald, goed gegeten en van de kitscherige kerstversieringen genoten.
Hierna terug naar het busstation, en hier bleek dat we een ontzettend luxe bus hadden,het leek wel een vliegtuig. We hadden zelfs een stewardess en we kregen eten en drinken aan boord. Helaas werden we halverwege op een verlaten parkeerterrein uit de bus gezet en moesten we overstappen op een andere bus, die na 1,5 uur eindelijk een keertje aan kwam. Deze bus was vele malen minder luxe,a stamp vol en zeer oncomfortabel. Maar nog steeds met een steward aan boord.
We kwamen om 12 uur 's nachts aan in Managua de hoofdstad van Nicaragua, het is de veiligste hoofdstad van heel Centraal America, maar toch voelde het niet helemaal veilig. Dus we namen de eerste de beste taxi naar een hostel in een buitenwijk. Als extra had dit hostel een klein zwembad in de tuin. Dus de volgende ochtend voordat we verder gingen reizen, hebben we eerst even gezwommen.
De volgende ochtend om half 6 werden wij op het busstation afgezet. Na ruim een half uur vertraging vertrok eindelijk onze bus naar Tegucigalpa. Onderweg nog een ontbijtstop gemaakt en om 11uur kwamen we zonder problemen aan in de hoofdstad. Nu opzoek naar de busmaatschappij met mogelijk een bus naar Nicaragua. En ja hoor, die bleek gewoon te bestaan en er waren ook nog voldoende plaatsen beschikbaar. Nu hadden we nog 3 uur te overbruggen in Tegucigalpa, een stad waar je eigenlijk niet wilt zijn. We hebben de Lonely Planet geraadpleegt en ons met een taxi bij de grootste shoppingmal in de stad laten afzetten. HIer hebben we een beetje rond gedwaald, goed gegeten en van de kitscherige kerstversieringen genoten.
Hierna terug naar het busstation, en hier bleek dat we een ontzettend luxe bus hadden,het leek wel een vliegtuig. We hadden zelfs een stewardess en we kregen eten en drinken aan boord. Helaas werden we halverwege op een verlaten parkeerterrein uit de bus gezet en moesten we overstappen op een andere bus, die na 1,5 uur eindelijk een keertje aan kwam. Deze bus was vele malen minder luxe,a stamp vol en zeer oncomfortabel. Maar nog steeds met een steward aan boord.
We kwamen om 12 uur 's nachts aan in Managua de hoofdstad van Nicaragua, het is de veiligste hoofdstad van heel Centraal America, maar toch voelde het niet helemaal veilig. Dus we namen de eerste de beste taxi naar een hostel in een buitenwijk. Als extra had dit hostel een klein zwembad in de tuin. Dus de volgende ochtend voordat we verder gingen reizen, hebben we eerst even gezwommen.
In het bos op en rond de ruines, zat een grote groep macaws.
Rolf en Mike boven op de tempel.
Heerlijk dobberen in het hete water.
Het uitzicht vanaf de koffieplantage. Die bruine vlekken in het meer, zijn de algen.
De koffiebonen.
onderwater verdwijnt. En ik zat aan de zijkant.......de krokodil hebben we niet meer terug gezien. Voor de zekerheid had ik wel een wekker bij me (kapitein haak).
