Olympische Spelen

Let the Games begin!!

Ons werk is super eenvoudig (saai), het bedrijf waar wij voor werken organiseert het transport van de security. Wij zitten in het hotel waar de security slaapt en we moeten er voor zorgen dat de security in de juiste bus stapt. Per bus hebben we gemiddeld 1 persoon die mee moet. We zitten met zijn 4en in de lobby op die ene persoon te wachten die de shuttle naar zijn werk nodig heeft. Het openbaar vervoer in Vancouver is erg goed geregeld dus de meeste security gebruiken gewoon het openbaar vervoer in plaats van de door ons geregelde shuttlebussen. Of te wel ons werk is redelijk nutteloos. Maar ja we krijgen betaald en zitten in de lobby op een groot scherm naar de sporten te kijken. Wel hebben we veel leuke mensen ontmoet met name de chauffeurs waar we mee samen werken, zijn erg aardig. Omdat we onze tijd "uit" moeten zitten, nemen we dagelijks de laptop mee en maken we gebruik van het draadloze netwerk van het hotel. En facebooken, skypen en chatten we er lekker op los.

Rolf is hard aan het werk

Wij hebben al verschillende optredens bezocht en naar de diverse huizen geweest, zoals het zwitserse huis op het franstallige eiland. Er is veel straattheater en straatartiesten door de hele stad. Het "huis" hierboven, de grote ronde bol met alle lichtjes, is normaal gesproken het NEMO van Vancouver. De russen hebben hiervan hun huis gemaakt en hierin staat ook een grote maquette met de indeling van de Olympische spelen 2014 in Sochi in Rusland. Het ziet er heel erg futuristisch uit en wordt ongetwijfeld heel erg mooi. In Sochi komt 1 groot plein met daar omheen alle stadions. Daar kunnen de Canadezen nog wat van leren.

Iedere avond treden er op meerdere podia diverse bands op. 1 podium staat op honderd meter van het Olympische dorp, dit is niet heel prettig voor de atleten die om 9 uur naar bed willen. De festivals gaan tot 12 uur door. Dus niet heel handig van de organisatie.

We wilden ook naar een optreden van een in Canada grote rockband, Alexisonfire.
Dit optreden liep na 30 seconden tragisch af, toen het voorste hek het begaf nadat te veel mensen tegelijkertijd begonnen te springen en te duwen. Het resultaat 20 gewonden waarvan 9 in het ziekenhuis. Wij waren ruim van te voren op het festivalterrein en stonden bij de 1nalaatste band goed vooraan. Het dringen en duwen was toen ook al begonnen. In de vele jaren dat wij festivals hebben bezocht en bij vele grote en heftige bands vooraan hebben gestaan, zoals bij Rammstein, hebben we ons nog nooit onveilig gevoeld. Maar dit was ongekend, mensen die in groepen van 5 in 1 keer naar voren proberen te duwen (ook al is er geen plek). Het was echt onveilig en wij besloten om achteraan te gaan staan en nog even een kopje koffie te halen. Want bier mogen ze hier niet schenken op straat of op publieke terrein. Nadat het optreden 30seconden bezig was, viel het hek vooraan omver en vielen de eerste rijen mensen er over heen. De band stopte meteen met spelen en de zanger probeerde de mensenmassa naar achter te praten, omdat de mensen op de grond niet meer konden op staan. De sfeer was erg grimmig en het publiek werkte uiteindelijk wel mee. Maar was niet erg tevreden over het geheel. Toen de zanger vervolgens aankondigde dat ze het optreden niet gingen voortzetten, zijn wij meteen vertrokken om voor de mensenmassa uit te blijven. De organisatie wil de schuld niet bij zichzelf neerleggen, en zegt dat het materiaal van de hekken niet goed was. Volgens ons is het maar goed dat het hek omviel anders waren er echt mensen doodgedrukt net als in Roskilde.

De diverse media hebben inmiddels de hele organisatie flink afgekraakt. Van falende zambonis, onveilige skipistes, slechte beveiliging tot een onbereikbare olympische vlam waar een enorm groot hek om heen staat. Jac Orie had te klagen over de chauffeurs die zijn team naar de baan rijden. De algemene mening van iedere niet canadees hier, is dat de winterspelen ontzettend slecht georganiseerd zijn. De media die wij dagelijks spreken, zeggen zelfs dat het de slechte winterspelen in 20 jaar zijn. De canadezen zelf (degene uit Vancouver) zeggen dat het voor hun de eerste keer is om zo iets te organiseren. Waarop ik zei dat het de 3de keer is in 30 jaar dat de spelen in Canada zijn, en dat ze daar toch wel iets van geleerd zouden moet hebben. Maar ja toen de Olympische spelen in Montreal waren (1976) werden ook die spelen uit geroepen tot de slechte spelen ooit.Wat dat betreft vinden wij de olympische spelen een grote teleurstelling. Maar we maken er zelf wel een goed feestje van.

Eindelijk was het zover, zaterdag 20 februari, 1500m heren. We hadden perfecte zitplaatsen, op de voorste rij in het begin van de bocht. Onze verwachtingen waren niet perse hoog, maar het is het koningsnummer en in onze ogen de mooiste afstand. Het werd 1 groot feest! Behalve voor de canadezen om ons heen. Natuurlijk zaten er hele domme mensen naast ons die er niets van begrepen. De mensen die voor ons zaten, dachten dat ze kaarten hadden gekocht voor het shorttrack speedskating. OEPS, stomme mensen. En toen Skobrev tegen Morrison moest schaatsen zaten er achter ons mensen heel hard "BOE" te roepen toen Skobrev werd voorgesteld. Heel erg sneu. Gelukkig schaatste Skobrev, Morrison heel hard in de buitenbocht voorbij. Shani Davis loopt zijn rondjes over het binnenterrein. Going for gold....

Kleintje Pils helpt ons door de dweilpauze heen.

Het was zo ongelofelijk spannend, we konden hetzelf ook niet geloven of durven hopen dat Mark goud ging winnen. Pas op het moment dat Shani Davis over de finish kwam, durfden we te juichen. Hierna ontplofte het stadion, de canadezen verlieten met stille trom het stadion, de Nederlanders, Amerikanen en Noren bleven achter om het feest voort te zetten.

Jac Orie ging helemaal los en stond te springen en te dansen op het ijs.

We hadden er zelf ook niet opgerekend dat Mark (of een Nederlander) zou winnen. Dus toch maar (weer) naar het HollandHeinekenHuis voor de huldiging ook al moesten we de volgende dag weer om 5 uur opstaan. Dit maken we maar 1 keer mee waarschijnlijk, dus we vinden het helemaal niet erg dat we met een katertje moesten werken!

Het feest in het HollandHeinekenHuis begon met een optreden van Kleintje Pils. Hierdoor zat de sfeer er meteen goed in!

De aanwezige Canadezen wisten niet wat ze zagen, een dweilorkest, hossende Hollanders en mensen die in een polonaise werden meegezeuld.

Nadat Mark het podium op werd geroepen, moest hij eerst bij zijn eigen race het commentaar leveren.

Vervolgens kwam niemand minder dan Willem Alexander op het podium om Mark te huldigen.

Omdat de medailleuitreiking een dag na de race pas plaats vindt, kreeg Mark vanuit het publiek al een gouden medaille aangereikt.

Mark en Jac vieren hun feestje

Het feest ging nog uren door hierna, met de band van Edwin Evers "Evers Slaat Door" en een gastoptreden van Guus Meeuwis.

De helse tocht van Honduras naar Nicaragua

Vanuit Copan vertrokken we samen met Mike om 5uur 's ochtends met een bus richting La Ceiba. Vanuit La Ceiba vertrekt namelijk de ferry die 2 keer per dag naar Roatan vaart. Roatan is het grootste van de 3 Bay Islands. We hebben voor Roatan gekozen omdat je op dit eialnd veruit de mooiste duiken kan maken. De Bay-islands is de goedkoopste plek ter wereld om te duiken. Voor ons omdat wij onze eigen uitrusting mee zeulen en omdat we meer dan 10 duiken gingen maken, kostte een duik 25$ per duik per persoon. In Costa Rica betaalden we 45$ per persoon per duik.

Verder is Roatan een heel mooi en tropische eiland met witte stranden en een azuur blauwe zee.
Naast duiken is er op Roatan verder zelf niet veel actiefs te doen.

We hebben hier 5 dagen gedoken en heel veel moois gezien van schildpadden en tropische vissen maar ook een 2tal wrakduiken.

Ook hebben we een dag fietsen gehuurd en hebben we een rit van 30 km over het eiland gemaakt.

We vertrokken vanuit Roatan, de zondag van de verkiezingen in Honduras. We namen om 7uur 's ochtends de pont naar het vasteland, dat is 2 uur varen. Hierna moesten we door naar San Pedro Sula, de 2nagrootste stad van het land, want de volgende ochtend zou hier vandaan een bus naar Nicaragua gaan om 5uur 's ochtends. Maar we kwamen er al snel achter dat op de dag van de verkiezing het hele land plat lag. Er gingen geen bussen naar San Pedro Sula, wat zo'n 300 km noordelijker ligt. Na rond gereden te hebben met een taxi, opzoek naar een mogelijke bus die wel ging rijden, besloten we een taxi te nemen naar San Pedro Sula. Dat kostte nog zo'n 50dollar, maar ja dan wisten we in ieder geval zeker dat we de bus naar Nicaragua gingen halen de volgende dag. In San Pedro Sula aangekomen, werden we afgezet bij het busstation, hier was het loket natuurlijk net gesloten. Dus konden we geen kaartje kopen, wel hing er een notitie, dat de bus naar Nicaragua de volgende dag om 4 uur 's ochtends zou vertrekken (ipv 5 uur) en dat we 45 minuten van te voren er moesten wezen. We namen een guesthouse, welke op iedere moment van de dag vervoer verzorgde van en naar het busstation, dat leek ons wel zo handig aangezien we om 4 uur de bus moesten hebben. De eigenaar van het guesthouse, belde voor de zekerheid nog even met de buschauffeur, en toen bleek dus dat de grens met Nicaragua al een paar dagen gesloten was en dat er dus de afgelopen dagen helemaal geen bussen naar Nicaragua waren vertrokken. "Onze" bus zou wel gaan vertrekken, maar zat al vol en het leek er op dat we nog een dag langer in San Pedro Sula vast zouden zitten.

Eerst maar even wat eten en nadenken over het plan om in Nicaragua te komen. We liepen naar het centrum van het stadje, naar central park, het leek vooral een spookstad, niemand op straat, alle winkels gesloten met rolluiken. De enige mensen op straat waren de zwervers en wat dronken figuren. Toen we bij het park aankwamen hing daar een ontzettend gespannen sfeertje, aan de rotzooi op straat te zien, leek het alsof er een bom ontploft was, de burger king en macdonalds waren open, maar de rolluiken waren wel naar beneden, in het park zelf stonden verschillende groepen militairen.En het was vooral heel erg stil, niemand zei iets. Voor ons het teken om te vertrekken, we vonden iets uit het centrum een klein italiaans restaurantje (beveiligid door 2 gewapende mannen). Hier heerlijk gegeten en we besloten om de volgende dag de bus van 6 uur naar Tegucigalpa (de hoofdstad) te nemen, op internet hadden we nog een busmaatschappij gevonden met bussen naar Nicaragua, vanuit Tegucigalpa. De website was alleen sinds 2007 niet meer geupdate, dus we hadden ook geen idee of deze maatschappij nog bestond. Ook lazen we op internet dat de verkiezingen in Honduras overal rustig verliepen, behalve in San Pedro Sula had het leger met tanks en traangasbommen moeten in grijpen in het central park. Wij kwamen een half uurtje na het ingrijpen van het leger aan in het park, dus vandaar het sfeertje.

De volgende ochtend om half 6 werden wij op het busstation afgezet. Na ruim een half uur vertraging vertrok eindelijk onze bus naar Tegucigalpa. Onderweg nog een ontbijtstop gemaakt en om 11uur kwamen we zonder problemen aan in de hoofdstad. Nu opzoek naar de busmaatschappij met mogelijk een bus naar Nicaragua. En ja hoor, die bleek gewoon te bestaan en er waren ook nog voldoende plaatsen beschikbaar. Nu hadden we nog 3 uur te overbruggen in Tegucigalpa, een stad waar je eigenlijk niet wilt zijn. We hebben de Lonely Planet geraadpleegt en ons met een taxi bij de grootste shoppingmal in de stad laten afzetten. HIer hebben we een beetje rond gedwaald, goed gegeten en van de kitscherige kerstversieringen genoten.

Hierna terug naar het busstation, en hier bleek dat we een ontzettend luxe bus hadden,het leek wel een vliegtuig. We hadden zelfs een stewardess en we kregen eten en drinken aan boord. Helaas werden we halverwege op een verlaten parkeerterrein uit de bus gezet en moesten we overstappen op een andere bus, die na 1,5 uur eindelijk een keertje aan kwam. Deze bus was vele malen minder luxe,a stamp vol en zeer oncomfortabel. Maar nog steeds met een steward aan boord.

We kwamen om 12 uur 's nachts aan in Managua de hoofdstad van Nicaragua, het is de veiligste hoofdstad van heel Centraal America, maar toch voelde het niet helemaal veilig. Dus we namen de eerste de beste taxi naar een hostel in een buitenwijk. Als extra had dit hostel een klein zwembad in de tuin. Dus de volgende ochtend voordat we verder gingen reizen, hebben we eerst even gezwommen.

Antigua (Gautemala) en Copan Ruinas (Honduras)

Na San Pedro la Laguna, vertrokken, met een zieke Rolf, naar Antigua. Dankzij de mega pillen van Frank en Tari uit Azie, was Rolf de hele reis onder zeil en heeft hij keurig zijn maaginhoud binnen weten te houden. Dat was de nacht er voor wel anders en we twijfelden of we daarom wel of niet de reis moesten gaan ondernemen. Maar de bus was al geboekt en betaald en dat zou zonde van het geld zijn. Dus op naar Antigua. Omdat je, als je ziek bent, niet in een dorm wil slapen met nog 10 andere mensen, namen we een iets luxer hotel met de de naam "Asjemenou". Misschien van een Nederlandse eigenaar met een Loekie de Leeuw tik? We zijn er niet achter gekomen, helaas.

Antigua is een leuk stadje, met mooi straten, vrolijk gekleurde panden, heel veel kerken en voormalige kloosters. Ons hotel was ook een deel van een voorheen klooster.De foto hierboven is gemaakt in een kerk/klooster waar ze de grooste fontein van midden amerika hebben staan. Tcoh viel die een beetje tegen. Niet helemaal schoon en maar deels (en slecht) gerenoveerd.

Blijkbaar hebben ze iets met fonteinen in deze stad, want ook in de vele stadsparken staan veel fonteinen.

De binnentuin van ons hotel "Asjemenou". Na 2 dagen voelde Rolf zich weer helemaal beter en zijn we naar een goedkoper hostel verhuisd. Hier konden we gebruik maken van een gezamelijke keuken, waardoor we eindelijk weer eens zelf ons ontbijt konden verzorgen.

En ja, dan moet er dus ook afgewassen worden ;-)

Eindelijk was het weer goed en konden we een vulkaan gaan beklimmen.De tocht zou zo'n 1.5 uur in beslag nemen. Na "slechte" ervaringen met gidsen die ons de berg op loodsen oa. in egypte, besloten wij in ons eigen tempo naar boven te lopen. We werden in Antigua door de gids met een mini-van opgepikt en na 1,5 uur rijden, stonden we onderaan de vulkaan. Samen met nog 8 andere mensen. Op het moment dat we uitstapten, kwamen er direct kinderen op ons afrennen die stokken uitdeelden, die kwamen goed van pas.

De gids begon in een rap tempo naar boven te lopen. Terwijl er achter onze groep aan een stoet mensen met paarden liepen en zodra je het niet goed bij kon houden probeerden ze je een paard aan te smeren. Wat echt super vervelend is, want hierdoor kan je niet in je eigen tempo naar boven lopen, want er loopt een knol voor je en 1 achter je. Uiteindelijk hebben wij in onze beste spaans duidelijk gemaakt dat wij zeker niet op een paard wilden, lieten ze ons gelukkig met rust.
Doordat er in het verleden, toeristen overvallen zijn die de vulkaan beklommen zonder gids, moesten we als groep bij elkaar blijven. Dit maakte de tocht wel en stuk minder prettig want er werd in een rap tempo door gelopen. We konden het wel redelijk bijhouden, maar onze geplande picknick halverwege konden we op onze buik schrijven. Binnen 1uur en 15 minuten kwamen we aan op de top van de vulkaan.

Omdat het bijna zonsondergang was, had het lava een extra mooi effect. Een grote barbeque met gloeiende reuze kolen. Er stonden ook mensen met marshmellows aan een stok, deze boven de hete lava te roosteren. Voordat de zon helemaal onder was, besloot onze gids terug te keren. Heel erg jammer want we hebben het beste gedeelte van de vulkaan en lava gemist. Maar omdat we over grote losliggende lavastenen naar beneden moesten klauteren en klimmen, was het wel veilig met het laatste beetje licht.

Na nog een dag in Antigua rondgewandeld hebben, namen we om 4 uur 's ochtends de bus naar Honduras, het plaaatsje Copan Ruinas. En zoals de naam al zegt, zijn hier ruines. Deze maya ruines vielen helaas een beetje tegen, we hebben al zoveel mooiere en grotere maya complexen gezien. Gelukkig waren de muggen op en rond de ruines, wel heel erg blij met ons. Onze antimuggenspray bleek totaal geen effect te hebben. En we zijn in 3 uur tijd behoorlijk te pakken genomen.
In het bos op en rond de ruines, zat een grote groep macaws.

Rolf en Mike boven op de tempel.

We sliepen in La manzana verde (of te wel, de groene appel) dit is een hostel gerund door een belgisch echtpaar. Helaas hadden ze minder betrouwbaar personeel. Want nadat wij terug kwamen van onze lunch, bleek op geheel mysterieuze wijze mijn mobiele telefoon geblokkeerd te zijn en heb ik nu mijn PUKcode nodig om mijn telefoon te deblokkeren. Dat gebeurt alleen wanneer je 3 keer de verkeerde pincode invoerd. En de enige die in het hostel aanwezig was, was de receptioniste. Heel gedoe en eigen schuld, moet gewoon niet mijn telefoon laten slingeren. Maar ja, wie kent zijn PUKcode nu uit zijn hoofd. Binnenkort toch maar telefonisch contact zoeken met vodafone voor mijn pukcode.

In de loop van de middag, kwamen er meer mensen aan in het hostel. En 's avonds zaten we spelletjes te spelen en bier te drinken met een Pool, een Britse en een Amerikaan Mike. Met Mike zijn we daarna nog een week opgetrokken en doorgereisd naar Honduras.

De reis tot nu toe

De roze lijn is onze route :-)

Morgen vertrekken we naar Honduras.

San Pedro

De laatste dagen in Xela, hadden we ons nog een klein cadeautje gedaan, de hotsprings. Natuurlijke baden die door de vulkaan verwarmd worden. Tevens bleven we daar een nachtje slapen in een berghut.

Heerlijk dobberen in het hete water.

Rolf bekommert zich over het haardvuur, met nat hout. Maar het resultaat mocht er zijn.

Hoe dichterbij de rotswand, hoe heter het water.

Na Xela vertrokken wij met een chickenbus naar San Pedro de la laguna.

San Pedro bleek een stuk goedkoper te zijn en we hadden voor minder dan 10 euro een luxe appartementje, met balkon en hangmat. En gratis draadloos internet, hierdoor gezellig met pa en ma kunnen chatten op mama haar verjaardag.

We kwamen naar San Pedro voor het meer, helaas bleek het meer een algenplaag te hebben waardoor we niet in het meer mochten zwemmen, of duiken. Dus moesten we iets anders gaan doen. Een koffieplantage bezoeken dus. Met een gids trokken wij de bergen in. Wij hadden hele andere verwachtingen van een koffieplantage, meer een boederij met een groot koffieveld en een schuur met de machines om de koffiebonen te verwerken, daarom liepen wij op onze slippertjes. Het bleek totaal anders, we hebben 3 uur door de jungle gewandeld en geklommen. Ergens op de berghelling stond een heel groot veld met koffieplanten en enkele avocadobomen. Onze gids wist alles perfect uit te leggen en te vertellen. Achteraf bracht hij ons naar een cafetje waar we een kopje koffie kregen. De wandeling was super mooi en koffie erg lekker.

Op slippers door de jungle.

Het uitzicht vanaf de koffieplantage. Die bruine vlekken in het meer, zijn de algen.
De koffiebonen.

In Chichicastenango is een hele grote traditionele markt met veel eten, bloemen, groenten en fruit. Maar ook heel veel toeristenkraampjes met overal dezelfde soorten troep en souvernirs.We hebben hier lekker rondgestruind en 2 kerkjes bezocht. Ik had nog bijna een mooie nieuwe muts gekocht, helaas kon ik niet zo heel veel zien.

De vlogende dag ging Rolf een vulkaan beklimmen, ik was niet helemaal zeker over mijn wandelcapaciteiten en besloot niet mee te gaan. De touroperator vertelde dat de klim naar de top 3 uur zou duren. Om 6 uur 's ochtends vertrekken en rond 13 uur 's middags zouden we weer terug zijn. Maar tijdens deze klim zouden we in totaal 1500m klimmen. Dat leek mij tamelijk onhaalbaar en daarom ging Rolf alleen. En inderdaad het bleek onhaalbaar, althans niet perse voor Rolf maar wel voor de groep. Na 3 uur wandelen kwamen ze aan op het punt waar ze na 1 uur wandelen hadden moeten zijn. Uiteindelijk heeft de gids besloten terug te gaan. Ik was heel blij dat ik niet mee ging, want 1500m klimmen in 3 uur is niet aan mij besteed. Maar Rolf heeft wel een hele mooi klim gemaakt, ook al heeft tie niet de top bereikt.

Hierna vonden we dat we wel weer een beetje welness hadden verdiend.

Dus een massage gekregen van een fysiotherapeut, daarna de sauna in.

En vervolgens napoedelen in een hottube (heetbad).

Een ietwat primitieve lemen sauna, met houtkachel.
Maar wel lekker warm.

Je moest op je knieen kruipen om binen te komen.

Dit was onze laatste dag in San Pedro, hierna door gereisd naar Antigua.

Quetzaltenango

Quetzaltenango ook wel Xela genoemd is de 2na grootste stad van Guatemala.
Onze verwachtingen waar dan ook hoog, helaas valt alles een beetje letterlijk in het water. Je kan hier hele mooie hikes maken, naar verschillende vulkanen of andere uitkijkpunten met uitzicht op de actieve vulkanen. Helaas regent het hier al een poos en het zal de komende weken nog wel blijven regen. De hike naar de vulkaan ging dus niet door, ikzelf zag het niet zo zitten om over een glibberig modderpad naar boven te moeten klauteren. Rolf wilde het wel doorzetten, maar de tour operators gaan niet met minder dan 3 mensen de berg op. En er bleken geen andere "gekken" te zijn die deze tocht met dit weer wilden gaan doen.
Dus helaas pindakaas geen vulkaan voor ons hier. Misschien later als we richting het oosten gaan.

Nu moesten we een andere daginvulling gaan vinden, toen het plan nog bestond dat rolf ging klimmen en ik niet. Hadden we voor mij een 1daagse cursus weven geboekt. En dat heb ik dus vandaag de hele dag gedaan terwijl Rolf administratieve klusjes deed en de boodschappen.
Hier wordt het patroon uitgelijnd (ik ken helaas niet de officiele term).

Nadat het patroon is uitgelijnd wordt alles met behulp van een paar stokken vastgezet en kan het weven gaan beginnen.

Ik begon om 9 uur 's ochtends, al met al kost het zo'n 10 uur om een sjaal te weven. Om 13:00 kwam Rolf me halen voor de lunch, terwijl wij lekker zaten te lunchen werkte de weefjuf verder aan mijn sjaal. Anders ging ik het niet redden in 1 dag.

En het eindresultaat:

Morgen gaan we naar hot springs hier, een kuuroord met bronwater welke door de vulkaan opgewarmd wordt. Het kuuroord ligt hoog in de bergen en beschikt tevens over een aantal berghutten, zonder elektriciteit maar met en grote openhaard en voldoende hout. Nou dat leek ons wel wat. Dus wij slapen morgennacht in een berghut.

Marijn en Eveline, gefeliciteerd met jullie trouwdag!!!